Aydanus'un Vahyi

Pekâlâ, sonunda benden bir şaka daha.

Anavatana geri dön. Novograd'a. İttifak'ın en kibirli adamını bul.

Aydanus'tan bahsediyorum. Ona yaklaş ve sessizce kulağına şunları fısılda:

"Ben gerçeği bilenlerden biriyim. Senin Vahiy Adası'na hac ziyareti gerçekleştirmenin zamanı gelmedi mi?"

Hepsi bu.

Korkma. Eski hizmetlerin arkanda öyle güçlü duruyor ki bu küçük yaramazlık cezasız kalır.

Aaa... Ve sen de...

Sen kesinlikle bana dünyanın değiştiğini hatırlatan ilk kişi değilsin...

Hiçbir adaya gitmeyeceğim. Artık yaşlandım, senin ve diğer binlerce doğruluk arayıcısının sözlerine güvenmek için bu dünyada yeterince şey gördüm. Her biriniz ya gerçeği bildiğinizi, önemli misyonlarınız olduğunu düşünerek, ya da dört gözle bu adi şakadan haz alacağınız anı bekleyerek alev alev gözlerle bana geliyorsunuz.

Her şeyi uzun zamandır bildiğimi söylemek yalan olur. Hiçbir şey bilmiyordum.

Tahmin etmiştim. Varsayımlarda bulundum. Ortaya teoriler attım. Öğrencilerle ve öğretmenlerle tartıştım. Düşündüm.

Sense hazıra kondun. Dünyamız hakkındaki gerçeği biliyorsun. Onun, şizofreni hastası bir Tanrı'nın hapishanesi olduğunu biliyorsun. Ve soytarı Tanrı için, oyuncu Tanrı için bu tiyatro sahnesine seyircilerin gösterdiği ilgi yetmiyor.

Bu bilgiyle ne yapacaksın? Eee? Bunu düşündün mü?

Ben düşündüm. Çünkü düşünmeye alışkınım. İşte sana benim vahyim. Aydanus'un vahyi!

Yakın bir gelecekte hepimizin çok zor bir seçim yapması gerekecek. İyiyle kötü arasında bir seçim değil. Böyle bir seçim yapmak kolaydır. Bu seçim bir kötüyle başka bir kötü arasında. Tıpkı Cunların zamanında olduğu gibi. Onlar seçimini yaptı ve... yanıldı mı? Düşündün mü?

Onların yerinde olsaydın sen ne yapardın? Ya da... Kendi yerinde ne yaparsın?

Düşün.

Bu hikâyede beni yalnızca bir şey teselli ediyor. Yüce Ejder'in ve Solucan Suratların Nihaz'a meydan okuma kararlılığı. Demek ki onların zafere inanmasına temel oluşturan bir şey var. Sadece bunun ne olduğunu bilmek gerekli...